1- ((اللَّهُمَّ اغفِرْ لَهُ، وَارْحَمْهُ، وَعافِهِ وَاعفُ عَنْهُ، وَأكرِم نُزُلَهُ، وَوَسِّعْ مُدْخَلَهُ، وَاغسِلْهُ بِالماءِ وَالثَّلجِ وَالبَرَدِ، وَنَقِّهِ مِنْ الخَطايا كَما نَقَّيْتَ الثَّوبَ الأبْيَضَ مِنَ الدَّنسِ، وأبدِلْهُ داراً خَيراً مِنْ دارهِ، وَأهلاً خيراً مِنْ أهْلِهِ، وَزَوجاً خَيراً مِنْ زَوجِهِ، وأدخِلْهُ الجَنّةَ، وَأعِذهُ مِنْ عَذَابِ القَبْرِ [وَعَذَابِ النّار])).
واتە: خوایە لێی خۆش ببەو ڕەحمی پێ بكەو بیپارێزە (لە ناڕەحەتی)و لێی ببورەو لە شوێنگەو میواندارییەكی ڕێزلێگیراو (لە بەهەشت) پێ ببەخشە‌و (گۆڕەكەی و جێگای بەهەشتی) بۆ فراوان بكەو بە ئاوی باران و بەفرو تەرزە بیشۆرەو لە گوناه پاكی بكەرەوە هەروەك چۆن پۆشاكی سپی پاك دەبێتەوە لە چڵك، وە ماڵەكەی بۆ بگۆڕە (لە بەهەشتدا) بە خانەیەكی خۆشتر لەوەی دونیای و كەسوكارێكی بدەرێ لە كەسوكارەكەی چاكترو هاوسەرو خێزانێكی بدەرێ لە هاوسەرەكەی باشتر و بیخەرە بەهەشتەوەو پەنای بدە لە سزای گۆڕو سزای ئاگری دۆزەخ.
لە عەوفی كوڕی مالكی ئەشجەعییەوە(رضي الله عنه) دەفەرموێ: (... ئاواتم ئەخواست كە ئەو مردووە من بم، لەبەر ئەم پاڕانەوەیەی كە پێغەمبەر(صلى الله عليه وسلم) لەسەری پاڕایەوە). مسلم 2/663برقم(963).
2- ((اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِحَيِّنا، وَمَيّتِنا، وَشاهِدِنا، وَغائِبِنا، وَصَغِيرِنا وَكَبِيرِنا، وَذَكَرِنا، وَاُنْثانا، اللَّهُمَّ مَنْ أحيَيتَهُ مِنّا فأحْيِهِ عَلَى الإسلامِ، وَمَنْ تَوَفَّيتَهُ مِنّا فَتَوَفَّهُ عَلَى الإيمانِ، اللَّهُمَّ لا تَحْرِمْنا أجرَهُ وَلا تُضِلَّنا بَعْدَهُ)).ابن ماجه 1/480 برقم(1498) وأبوداود برقم(3201) والترمذي برقم(1024) والنسائي برقم(1988) وأحمد 2/368 وانظر صحيح ابن ماجه 1/251.
واتە: خوایە خۆش ببە لە زیندوو و مروودمان و لە ئامادەو نائامادەمان و بچووك و گەورەمان و نێر و مێمان، خوایە هەركەسێكمانت ژیاند لەسەر ئیسلام بیژێنەو هەركەسێكمانت مراند لەسەر ئیسلام بیمرێنە، خوایە لە پاداشتی (ئارامگرتنمان لەسەر) ئەم موسیبەتە (وە شۆردن و ئەسپەردەكردنی ئەم مردووە) بێبەشمان مەكەو لە دوای بردنەوەو لە دەستدانی ئەم كەسە سەرلـێشێواو و گومڕامان مەكە.
3- ((اللَّهُمَّ إنّ فُلانَ بنَ فُلانٍ في ذِمَّتِكَ، وَحبلِ جِوارِكَ، فَقِهِ مِنْ فِتْنَةِ القَبْرِ وَعَذابِ النّارِ، وَأنْتَ أهلُ الوَفآءِ وَالحَقِّ، فاغْفِرْ لَهُ وَارحَمْهُ إنّكَ أنْتَ الغَفُوُرُ الرَّحِيمُ)).أخرجه أبو داود2/68 وابن ماجه (1499) وابن حبان في صحيحه (758) وحَسَّنَ إسناده شعيب الأرنؤوط، وأحمد3/471، وصحَّحه الألباني، أنظر أحكام الجنائز ص125.
واتە: خوایە فڵانی كوڕی فڵان لە ژێر ئەمانەت و پەیمان و پارێزگاری تۆدایەو لە ژێر پەیمان و ئەمانەتی تۆدایە، لە ئاشوبەی گۆڕو سزای ئاگر بیپارێزە، وە تۆ خاوەنی وەفاو رەواییت، سا خوایە لێی خۆش ببەو بەزەیت پێیدا بێتەوە بە ڕاستی تۆ لـێبووردەو بە بەزەیی‌و میهرەبانیت.
4- ((اللَّهُمَّ عَبْدُكَ وَابنُ أمَتِكَ، احتاجَ إلى رَحْمَتِكَ، وَأنتَ غَنِيٌّ عَنْ عَذابِهِ، إنْ كانَ مُحْسِناً فَزِدْ في حَسَناتِهِ، وَإنْ كانَ مُسِيئاً فَتَجاوَزْ عَنْهُ)). پاشان ئەوەندەی خوای گەورە ویستی بێت دەپاڕێتەوە. أخرجه الحاكم وصحَّحه ووافقه الذهبي 1/359 ، ورواه الطبراني في (الكبير) بالزيادة كما في (المجمع) (4/33/34) وصحَّحه الألباني انظر أحكام الجنائز ص 125.
واتە: خوایە ئەمە بەندەتە و نەوەی كۆیلەتە، پێویستی بە بەزەیی تۆیە، وە تۆش دەوڵەمەند‌و بێ نیازی لە سزادانی، سا خوایە ئەگەر چاكەكارە ئەوا لە چاكەكانی زیاد بكەو ئەگەر خراپەكارە لێی ببورە.
5- ((اللَّهُمَّ إِنَّهُ عَبْدُكَ، وَابْنُ عَبْدِكَ، وَابْنُ أَمَتِكَ، كَانَ يَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلاّ أَنْتَ، وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُكَ وَرَسُولُكَ، وَأَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ، اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ مُحْسِنًا فَزِدْ فِي إِحْسَانِهِ، وَإِنْ كَانَ مُسِيئًا فَتَجَاوَزْ عَنْ سَيِّئَاتِهِ، اللَّهُمَّ لا تَحْرِمْنَا أَجْرَهُ، وَلا تَفْتِنَّا بَعْدَهُ)).
واتە: خوایە ئەمە بەندەتە و كوڕی بەندەو نەوەی كۆیلەتە، ئەو شایەتی دەدا بەوەی هیچ پەرستراوێك نییە بە هەق جگە لە تۆ، وە محمد(صلى الله عليه وسلم) بەندەو نێردراوی تۆیە، وە خۆشت زاناتری پێی، خوایە ئەگەر چاكەكار بووە چاكەكانی بۆ زیاد بكەو ئەگەر خراپەكاریش بووە لێی ببورە، خوایە لە پاداشتی (ئارامگرتن لەسەر دەست دانی و نوێژ لەسەر كردن و پاڕانەوەمان بۆی) بێ بەشمان مەكەو لە دوای ئەویش توشی تاقیكردنەوەمان مەكە.
پرسیاریان كرد لە ئەبو هورەیرە(ڕەزای خوای لێ بێت) تۆ چۆن نوێژ لەسەر جەنازە دەكەیت؟ فەرموی: (سوێند بە خوا هەواڵتان دەدەمێ: لە ماڵەوە شوێن جەنازەكەی دەكەوم و كاتێ دانرا بۆ نوێژ لەسەركردنی تەكبیر دەكەم و سوپاسی خوای گەورە دەكەم و پاشان صەڵاوات دەدەم لەسەر پێغەمبەرەكەی(صلى الله عليه وسلم)و پاشان دەڵێم: .....). أخرجه مالك (1- 227) وعنه محمد بن الحسن (164-165) وإسماعيل القاضي في (فضل الصلاة صلى الله عليه وسلم) رقم 5 (93)27 وسنده موقوف صحيح جداً، وقد ساق الهيثمي منه الدعاء مرفوعا من حديث أبي هريرة(رضي الله عنه) وقال: رواه أبو يعلى ورجاله ورجال الصحيح. وصحَّحه الألباني أنظر فضل الصلاة على النبي(صلى الله عليه وسلم)1/78 برقم(93).
