عَن أَبُو جَمْرَةَ نَصْرُ بْنُ عِمْرَانَ الضُّبَعِيُّ قَالَ: (( تَمَتَّعْتُ فَنَهَانِي نَاسٌ، فَسَأَلْتُ ابْنَ عَبَّاسٍ (رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا) فَأَمَرَنِي، فَرَأَيْتُ فِي الْمَنَامِ كَأَنَّ رَجُلًا يَقُولُ لِي: حَجٌّ مَبْرُورٌ، وَعُمْرَةٌ مُتَقَبَّلَةٌ، فَأَخْبَرْتُ ابْنَ عَبَّاسٍ، فَقَالَ: سُنَّةَ النَّبِيِّ(صلى الله عليه وسلم)، فَقَالَ لِي: أَقِمْ عِنْدِي فَأَجْعَلَ لَكَ سَهْمًا مِنْ مَالِي. قَالَ شُعْبَةُ: فَقُلْتُ: لِمَ؟ فَقَالَ: لِلرُّؤْيَا الَّتِي رَأَيْتُ)). صحيح البخاري2/568 برقم(1492) ومسلم(1242).
واتە: ئەبو جەمرە نەصری كوڕی عیمرانی الچبعی فەرمویەتی: تەمەتتوعم كرد (لە مانگی حەجدا) كەچی خەڵكانێك نەهییان لێ كردم، منیش پرسیارم كرد لە ابن عباس (ڕەزای خوای لێ بێت) فەرمانی پێ كردم كە بەردەوام بم لە تەمەتوعەكەم، لە خەودا بینیم وەك پیاوێك پێم بڵێت: ((حَجٌّ مَبْرُورٌ، وَعُمْرَةٌ مُتَقَبَّلَةٌ)). واتە: حەج و عومرەیەكی وەرگیراو بێت، منیش هەواڵمدا بە ابن عباس، ئەویش فەرموی: سوننەتی پێغەمبەری خوا(صلى الله عليه وسلم)، وە پێی فەرموم: هەستە لام با بەشێكت لە ماڵ و سامانەكەم بدەمێ، شوعبە دەفەرموێت: ووتم بۆچی؟ (ئەبو جەمرە)فەرموی: بۆ ئەو خەونەی كە بینیبوی (واتە لە پاداشتی ئەو خەوە خۆشە وەك ڕێزێك بۆی، یان لەبەر ئەوەی لای خەڵكی بیگێڕێتەوە).